Ostatnio przez cały świat przetoczyła się dyskusja na temat celibatu księży. W świetle skandali pedofilskich w Niemczech, Irlandii i Stanach Zjednoczonych, coraz to więcej ludzi proponuje zmianę tego tysiącletniego już zwyczaju. Szkoda tylko, że ludzie, którzy się o tym wypowiadają… kompletnie nie wiedzą, o co chodzi.
Krótka lekcja historii: jest rok 1095, synod w Clermont, papieżem jest Urban II. Szerokim echem w świecie chrześcijańskim odbiła się inicjatywa braci zakonnych z klasztoru w Cluny, aby odnowić oblicze upadłego kościoła katolickiego. Pól wieku przedtem doszło do wielkiej schizmy wschodniej, zaś kler zamiast zajmować się swoimi obowiązkami, żyje ponad stan nie interesując się ewangelią tylko poszerzaniem dóbr i własnymi rodzinami. Postanowiono coś z tym zrobić. Przegłosowano, więc celibat.
Było to doskonale rozwiązanie, które rzeczywiście uzdrowiło sytuacje. Czym więc jest ten celibat? Otóż jest bardzo pragmatycznym rozwiązaniem, które jest najlepszym z możliwych wyjść, jeżeli przyjmie się takie pojmowanie kapłaństwa jak w Kościele Rzymskim. Otóż jak zapewne wszyscy wiedzą, Książa nie mają wielkich majętność, a wszystko, co użytkują należy do kościoła. Jako że nie mają rodzin, po ich śmierci nie ma problemu z dziedziczeniem dóbr ani podziałem majątków? O to właśnie najbardziej chodzi- o pieniądze. Wyobraź sobie, drogi czytelniku, że jesteś dzieckiem księdza. Co wiec odziedziczysz po swoim tacie, skoro zarówno budynki, w którym mieszka, jak i sprzęt, który posiada należy do kościoła?
Kolejną sprawą jest dyspozycyjność. Ksiądz ma być ZAWSZE, dostępny dla swoich parafian, jak to nawet podkreślił biskup Opolski, „nic mu się nie należy”. Jest po to powołany, aby służyć, nie po to, aby było mu wygodnie. Zatem ma być na każde zadanie dostępny dla wszystkich. Wyklucza, więc to wychowywanie dzieci, bo człowiek przecież się nie rozdwoi. Co byłoby dla księży- ojców ważniejsze: żona i dzieci, czy może parafianie? Jak czułaby się żona księdza, kiedy musiałby iść do chorego w nocy, albo zamiast dzielić obowiązki z nią przed świętami, on posługiwałby w konfesjonale?
Spójrzmy na zależność pedofilii i celibatu, która jest najbardziej absurdalna i najprostsza do obalenia. Nikt przecież nie sądzi, że człowiek nieposiadający partnerki, staje się dewiantem seksualnym? Tysiące starych kawalerów też są pedofilami? A może pedofilia to nie zboczenie, coś nienormalnego, tylko zwyczajna forma kontaktu seksualnego, jak chcą np. Holenderskie partie „nowoczesne”?
Dlaczego wiec wybuchają skandale seksualne w Kościele? Osobiście jestem zdania, że przez złą selekcję oraz że jest to wina seminariów. Pedofilem, że nie staje, pedofilem się jest. Ktoś, kto ma takie skłonności musi je jakoś przejawiać i nie wierze, że klerycy- pedofile po prostu dobrze się maskują. „Ksiądz” powstaje przez sześcioletnie skoszarowanie młodego człowieka w zamkniętej od świata przestrzeni, połączone z obserwowaniem go i kształtowaniem duchowym. Nie wierze, więc, że człowiek chory, jakim jest pedofil umiałby przez ten czas „grać”. Może u nas w Polsce, nie jest to problemem, bo wszak „Fakty i Mity” ciągle szukają skandalu, a nigdy jakoś im się nie udaje, to na zachodzie, faktycznie kształcenie księży jest źle przeprowadzane.
